Bir B'AŞKA Dünya Burası

İNSANLIK Yarım kaldık dost bildiğimiz yardan da Serden de.  Zaman mıydı değişen; yoksa insanın özü müydü bu kadar kirlenen.  Hangi yana baksak başka bir elem, acı içinde kıvranan bir beden. Her köşe başında bekler bizi hüzünlü bir keder. Dostan vefa yok, yardan feda. Dile bürünmüş bin bir yalan dolan. Kolayca aldatır olmuş gördüğü her yüreği bilen.   Ne oldu bize böyle?  Tarih tekerrür edermiş galiba insanlık ta öyle. Geçmişi en acımasız şekilde elestirirken,  medeni diye tanımlarken kendimizi; en vahşi varlıktan bile daha aşağı bir hayatı yaşar olduk. Sevgiden, saygıdan, sadakatten, erdemden... İnsanı insan yapan yani insanı kâmil eden herşeyden yoksun bir hayat yaşıyoruz. Ve kendi iç dünyamızda boğulurken acılarla, elemlerler, hüzünlerle... Çevremize yalancı mutluluklar paylaşıyoruz. Yalandan gülüyoruz yapmacık davranıyor sırf onlar beğensin diye her gün kıyafet değiştiriyor, en güzel süslerimizi takıyoruz. Sırf onlar memnun olsun diye kendimizi unutuyoruz. Acınacak bir hald

SEVDADANDIR Olur olmaz zamanlarda eziliyorsa kalbin taşlar arasında, bilesin ki sevdadandır. Gecenin orta yerinde; uyku aleminin en güzel yerinde sıçrıyorsa bedenin, gözün de  uyku değil de hasretin sancısı varsa işte sevdadır bu azizim.  Sevda söz konusu olduğunda kim durabilir ki önünde, kim ne yapabilir ki? Mecnun olduysa yüreğin, Ferhat misali düştüysen dağları delmeye işte sevdadandır tüm bu eylemler. Hangi beylik lafları edersen et, istediğin kadar yak yık her şeyi. Bir söz ile bir gülümse ile bir bakış ile yenilirsin yüreğinde taşıdığın sevdana. Olmazsa bile sana nasip sen hep taşırsın yüreğinde, unuttun zannedersin ama sadece uyutmuşundur kendini, yüreğini. Adını duyduğun her anda, resmini gördüğün her fotoğrafta, aldığın her nefeste yeniden uyandığını ve ilk gün gibi yüreğine bir hasret ateşi yaktığını görürsün. Anlarsın bir zaman sonra akıldaki unutulurmuşta, yüreğindeki sadece uyutulurmuş. Ne geldiyse başa sevdadan ne ettiysek yine sevdadan. İyi de oldu kötü de. K

        ZATIMA BİR NÂME           Sevgili Ben,           Sana bu mektubu, kâh zihnimin en ücra köşesinden kâh yüreğimin yara almış bir yerinden yazıyorum. Uzun zamandır seninle konuşmayı planlıyordum  ama insan çok kendisiyle konuşmaya çekinir. Cümleler kurmak kendine geldiği zaman daha bir zor olur.Her şeye rağmen kendimle söyle etraflıca bir konuşmaya çok ihtiyacım vardı.         Boşuna yaşıyor olamam ve yaşadıkça öğrendiğim, öğrendikçe canımı acıtan gerçeklerden başlamak istiyorum: Samimiyetle bakan bir çift gözle buluşmak öylesine zor ki... Zoraki gülümsemeler, yavan sözcükler, her defasında karşıma çıkıyor. Samimiyetinden zerrece kuşku duymayacağım insanlar, gittikçe azalıyor. Yakın bir zamanda kendime bir karar aldım. Eğer birileri hayatında yer alacaksın tek kriterim, samimiyet olacak bundan sonra. Hatır için ya da hatıralar için kimseye değer vermeyeceğim, hatır bu, kırılır; hatıralar ise unutulur.                 Ömürden günler, birer birer tükenirken Biz h

Sendedir DEVÂ Yaşam adına ne de çok eylemlerin peşinden koşuyoruz, Ömür denilen bu meftunda ne de çok hebâ oluyoruz. Yaşadık mı sahi bize verilen güzellikleri? Yoksa kuytularda mıyız hâlâ? Kime ne anlatabilirsin ki, anlamak adına bir eylemi olmayana, Ne diyebilirsin ki, duymamak için kulaklarını kapatanlara, Elden ne gelir ki görmemek için kuma başını sokanlara. Sen hâlâ kuytularda mı ararsın kendini, Bu yoktan var edilen dünya da! Ömür demişler şu kısacık zamana, Farkında mısın!  Zaman denilen olgu sadece göz kapatıp acana kadar. Sen kendinle kıran kırana savaş halindeyken, Ömründen ömür gidiyor, Yüreğinden sevgin,umudun,hasretin... Geçiyor sendeki tüm güzellikler, Yok olmanın eşiğine geliyor sakladığın o tatlı eylemler...  Arar durursun kaç zamandır kendini, Olmadık hayallerin peşinde koşarsın, Neden olmazlara bu kadar meyledersin? Dön bir bak hayatına, kimler seninle? Anlatamadık ne kendimize ne de bizden olmayana, Hangi taşı kaldırsak bir u/mutsuzl

              HAYRA YORUYORUM                      Hayra yoruyorum sensizliğimi, bir başına bekleyişlerimi. Zamana inat eksilmeyen sen, zamanla eksilen ben. Şimdi yokluğunun onca türküsünü bestelerken bir başına, hayalin yoldaş olur bana. İnsan hiç bıkmakmaz mı yazmaktan, hiç usanmaz mı aynı şeyleri anlatmaktan? Seni yazmak yazma adına yapılan en güzel halim benim, haylini kurmak gözlerin de kaybolmak, gülen yüzünü anımsamak en güzel eylemim benim. Seni sevmek, adına yazdığım yazabildiğim onca kelam ile anlatabilmek en güzel uğraşım benim.                  Zaman oluyor ki sensizlik öyle bir hal alıyor ki, dayanamıyorum. Öyle bir hal yaşıyorum ki derdim sen dermanım sen. Kaç şair aynı şeyi söyledi bilmiyorum. Kaç sevdalı anlatabildi sevgisini bilemiyorum. Bildiğim bir tek şey var o da yokluğunda ben ben değilim. Hani sessizlik içinde sesine talip olmasam, yalnızlıklar rıhtımında varlığına muhtaç olmasam inan sustururdum yüreğimi. Yazmazdım sana ait olan hiçbir şeyi. Kırardım ka