Bir B'AŞKA Dünya Burası

SON OLSUN Ö mür takviminden, bir mevsim daha gelip geçiyor . H er şeyin bir sonu olduğunu , bize ismiyle kanıtlayan bir sonbaharın sonundayız . Sonsuzluğa kesilmiş biletleri olan bir canlı olduğumuz için s onlardan pek de  hoşlanmayız . Son o lsun deyip de, son veremediğim iz o kadar çok şey var ki hayatta . İradenin zayıf kaldı ğı, duyguların tek hâkim olduğu hâ llerimiz , saymakla bitmez . Ö fkenin bi ze zarar verdiğini bildiğimiz hâ lde , zararla oturacağımız kesink en öfke ile kalkmaya alışmış kişileriz . B ırakın karşı tarafı , kendimizi bile dinlemeye tahammülümüz yok . B u öfkeye son vermedikçe yanlış yapmaya da devam edeceğiz Kendimize söylediğimiz s onu gelmeyen , rengârenk yalanlara ne demeli? Kendimizi oyalamayı ya d a kandırmayı çok iyi beceriyoruz. Bazı şeylerin değişebileceğine dâir b öyle büyük bir i nancımız , sarsılmaz bir u mudumuz var oldukça, hayâ l kırıklıklarının sonu da

İNSANLIK Yarım kaldık dost bildiğimiz yardan da Serden de.  Zaman mıydı değişen; yoksa insanın özü müydü bu kadar kirlenen.  Hangi yana baksak başka bir elem, acı içinde kıvranan bir beden. Her köşe başında bekler bizi hüzünlü bir keder. Dostan vefa yok, yardan feda. Dile bürünmüş bin bir yalan dolan. Kolayca aldatır olmuş gördüğü her yüreği bilen.   Ne oldu bize böyle?  Tarih tekerrür edermiş galiba insanlık ta öyle. Geçmişi en acımasız şekilde elestirirken,  medeni diye tanımlarken kendimizi; en vahşi varlıktan bile daha aşağı bir hayatı yaşar olduk. Sevgiden, saygıdan, sadakatten, erdemden... İnsanı insan yapan yani insanı kâmil eden herşeyden yoksun bir hayat yaşıyoruz. Ve kendi iç dünyamızda boğulurken acılarla, elemlerler, hüzünlerle... Çevremize yalancı mutluluklar paylaşıyoruz. Yalandan gülüyoruz yapmacık davranıyor sırf onlar beğensin diye her gün kıyafet değiştiriyor, en güzel süslerimizi takıyoruz. Sırf onlar memnun olsun diye kendimizi unutuyoruz. Acınacak bir hald

INSAN BEKLEYEN BİR CANLIDIR       Insan, anne ve babasını aylarca beklettikten sonra dünyaya gelir. Onun fıtratına beklemek, kaydedilmiş olduğundan bir ömür boyu sayısız beklentiler içinde olur. Küçücük bir bebekken herkesin onunla ilgilenmesini, onu sevmesini ve  pışpışlamasını bekler. Uzun bir süre kişisel bakımını bile annesinin yapmasını bekler.       Birçoğumuzun özlemle yâd edeceği çocukluk yıllarına gelindiğinde beklemeye yine devam eder. Evdekilerden izin koparıp saatlerce sokakta oyun arkadaşlarıyla vakit geçirmeyi bekler. Körebe, saklambaç seksek ve daha nice eğlenceli oyun oynarken hep sıranın bize gelmesini bekleriz. Okula başladığımızda okuma- yazma öğrenmemiz, beklenir; öğretmenden aferin, anne ve babadan ödüller bekleriz.       Başlı başına kendisi sınav olan hayatta belli bir dönem birçok sınava girer, çıkarız ve hepsinden de  başarılı olmayı bekleriz. Bazen istediğimiz sonuçları, yakalasak da bazen de yetinmek zorunda kalırız. Zorlu süreçlerden sonra

SEVDADANDIR Olur olmaz zamanlarda eziliyorsa kalbin taşlar arasında, bilesin ki sevdadandır. Gecenin orta yerinde; uyku aleminin en güzel yerinde sıçrıyorsa bedenin, gözün de  uyku değil de hasretin sancısı varsa işte sevdadır bu azizim.  Sevda söz konusu olduğunda kim durabilir ki önünde, kim ne yapabilir ki? Mecnun olduysa yüreğin, Ferhat misali düştüysen dağları delmeye işte sevdadandır tüm bu eylemler. Hangi beylik lafları edersen et, istediğin kadar yak yık her şeyi. Bir söz ile bir gülümse ile bir bakış ile yenilirsin yüreğinde taşıdığın sevdana. Olmazsa bile sana nasip sen hep taşırsın yüreğinde, unuttun zannedersin ama sadece uyutmuşundur kendini, yüreğini. Adını duyduğun her anda, resmini gördüğün her fotoğrafta, aldığın her nefeste yeniden uyandığını ve ilk gün gibi yüreğine bir hasret ateşi yaktığını görürsün. Anlarsın bir zaman sonra akıldaki unutulurmuşta, yüreğindeki sadece uyutulurmuş. Ne geldiyse başa sevdadan ne ettiysek yine sevdadan. İyi de oldu kötü de. K

        ZATIMA BİR NÂME           Sevgili Ben,           Sana bu mektubu, kâh zihnimin en ücra köşesinden kâh yüreğimin yara almış bir yerinden yazıyorum. Uzun zamandır seninle konuşmayı planlıyordum  ama insan çok kendisiyle konuşmaya çekinir. Cümleler kurmak kendine geldiği zaman daha bir zor olur.Her şeye rağmen kendimle söyle etraflıca bir konuşmaya çok ihtiyacım vardı.         Boşuna yaşıyor olamam ve yaşadıkça öğrendiğim, öğrendikçe canımı acıtan gerçeklerden başlamak istiyorum: Samimiyetle bakan bir çift gözle buluşmak öylesine zor ki... Zoraki gülümsemeler, yavan sözcükler, her defasında karşıma çıkıyor. Samimiyetinden zerrece kuşku duymayacağım insanlar, gittikçe azalıyor. Yakın bir zamanda kendime bir karar aldım. Eğer birileri hayatında yer alacaksın tek kriterim, samimiyet olacak bundan sonra. Hatır için ya da hatıralar için kimseye değer vermeyeceğim, hatır bu, kırılır; hatıralar ise unutulur.                 Ömürden günler, birer birer tükenirken Biz h